Het was ook te mooi om waar te zijn...

Dag lieverds.

Deze week ging maar langzaam voorbij. Het schoot gewoon niet op. Op stage was het best druk, maar voor mij was er weinig te doen.
Ben deze week nog wel bij mijn huisbaas Marisca wezen eten. Zij had echt surinaams voor ons gekookt wat stuk voor stuk erg lekker was. Wel natuurlijk op z'n Surinaams dus veel te veel!!
Ook het huis van haar was schitterend. Gewoon een villa! met een geweldige tuin. Zo zou ik ook wel in Suriname kunnen wonen....

Die avond erna ben ik samen met Maranda wezen eten bij de Optimist. Heerlijk gegeten en gezellig bijgekletst wat ook wel weer nodig was nadat we elkaar toch alweer anderhalve week niet meer hadden gesproken. Het was een geslaagde avond en heb veel plezier gehad.

Op vrijdag had ik mijn laatste stagedag voor die week. Het was al vanaf het begin af aan erg rustig en er waren geen vrouwen die zouden gaan bevallen. Wel lag de volledige afdeling alleen maar vol met vrouwen met pre eclampsie en eclampsie. Het is een interressant ziektebeeld maar ben er nu wel even klaar mee.

Vrijwel niemand op het werk leek echt zin te hebben om te werken en iedereen hing maar wat op de stoel. het enige wat er nog te doen was, was het opvangen van de kindjes bij twee sectio's die dag. Door de zuster werd aan mij gevraagd of ik dit op mij wilde nemen. Omdat ik mij toch al kapot verveelde vond ik dat een prima idee. Nou achteraf gezien weet ik niet zo goed of ik hier nu zo blij mee ben.

De eerste sectio bleek om een tweeling te gaan. Erg fijn dat niemand dat even aan mij had doorgegeven met als gevolg dat ik natuurlijk maar 1 wieg had en 1 partusset. gelukkig heb ik altijd meer slijmzuigers en navelklemmen bij mij dan nodig omdat het materiaal hier soms nog wel eens weigerd dus was het uiteindelijk nog geen probleem.
Verder verliep het verzorgen van de kindjes zonder problemen alleen het tweede kindje heb ik uiteindelijk toch naar de couveuse afdeling gebracht omdat ze haar temperatuur niet kon behouden, een krappe bloedsuiker had, slecht dronk, wat kreunde en bellen blies.
Helaas kreeg ik het niet voor elkaar dat het eerste meisje mee mocht met haar zusje. dat was wel jammer want over het algemeen plaats ik tweelingen het liefst samen over omdat ze dan lekker bij elkaar kunnen zijn. Toch snap ik ook wel dat de couveuse afdeling het erg druk had en niet nog een kindje extra erbij kon hebben die eigenlijk geen indicatie had om daar te zijn.

Vrij snel nadat ik weer terug was op de afdeling, werd ik gebeld door de OK dat ik kon komen voor de tweede sectio. Eerder die ochtend was ik al naar de kraamafdeling geweest om informatie over deze vrouw en zwangerschap op te halen, maar de info die ik kreeg was zeer mager. Het enige wat ik te weten was gekomen was het feit dat het om een primaire sectio ging met als indicatie een hydrocephalus met stuitligging. Voor degene die dit niet kennen. Een hydrocephalus is een 'waterhoofd' en is een congenitale afwijking. De gradaties hierin verschillen enorm. Bij sommige kindjes kan dit probleem opgelost worden door middel van het plaatsen van een drain die bij overduk opengaat en zo het vocht uit het hoofd afvoert naar andere organen zodat op die manier het vocht af loopt. Dit kan ondertussen in ontwikkelde landen zelfs al intra uterien. Toch hangt behandeling sterk af van de ernst van de afwijking.
Ik wist van tevoren niet hoe ernstig de hyndrocephaal zou zijn dus dat was nog een verrassing.
Toen ik eenmaal op de OK stond en het kindje geboren zou worden schrok ik toch wel van dit kindje. Meteen zag ik al dat dit meisje spina bifida aperta had. (open ruggetje die niet verborgen is dus de neurale buis is zichtbaar op de rug en er zit geen huid meer overheen en lijkt eruit te zien als een wond) Vaak is de hydrocephalus het gevolg van spina bifida omdat de afvoer van vocht dat om de hersenen en ruggenmerg heen stroomt verstoord is. Op die manier ontstaat dan een hydrocephalus.
Daarnaast leek mij de thorax (borstkas) en buik nog al vreemd. De arts had moeite om het hoofdje te ontwikkelen maar toen deze eenmaal geboren was wist ik even niet wat ik zag. Het hoofd was echt ontzettend groot. Toen ik het kindje eenmaal opgevangen had en nakeek, bleek dat zij inderdaad een afwijking had aan haar thorax, dat zij een open ruggetje had, maar dat zij daarnaast ook nog eens geen bekken had. Het meisje ademde niet dus ik ben direct naar boven gerend met het meisje om haar te kunnen beademen. Op de afdeling kreeg ik direct hulp van mijn collega's. Met z'n allen stonden we voor een groot dilemma. De kinderarts was op de hoogte maar had zich niet duidelijk uitgesproken over behandeling. Wij wilde dit meisje eigenlijk niet behandelen omdat gezien de vele congenitale afwijkingen, zij vrijwel geen kwaliteit van leven zou hebben. We hadden geen toestemming om niet te behandelen dus waren we genoodzaakt toch zuurstof gegeven. Het meisje trok enigzins wat bij, maar bleef veel moeilijkheden houden. Uiteindelijk heb ik het kindje op advies van de kinderarts overgeplaatst naar de couveuse afdeling, waar het vervolgens alle kansen kreeg om te overleven. Ik kon er niets aan doen maar dit schoot mij zo in het verkeerde keelgat. Dit meisje liet zo duidelijk zien niet meer te willen. Daarnaast had het zoveel afwijkingen en leek zij van onder verlamd te zijn. Haar kwaliteit van leven en zeker in dit land is gewoon nihil en toch gaan ze haar wel alle kansen geven die naar mijn mening niet terecht zijn. Dit terwijl het kindje waar ik destijds zo hard voor heb gevochten totaal geen kansen heeft gekregen terwijl hij die wel had moeten hebben!
Op zulk soort momenten komt de situatie waar ik destijds in heb gestaan weer helder naar boven en merk ik dat ik er nog steeds veel moeite mee heb en er nog steeds heel verdrietig en boos om wordt.
Wat ik verder verschrikkelijk vond aan de situatie was, dat ik met mijn handen het hoofdje van dit kindje moest ondersteunen omdat het veel te zwaar was. Nu is dit opzich geen probleem, maar de schedelbladen waren natuurlijk veel kleiner dan het hoofd opzich met als gevolg dat er veel gedeeltes in het hoofd waren waar geen schedel, maar alleen vocht zat. Hierdoor kon ik wederom het hele hoofdje indrukken en moest ik ook nog eens oppassen met de schedelbladen omdat deze een stuk brozer waren. Dit was voor mij op dat moment de flash back van die keer met dat doodgeboren kindje waarvan ik de schedel volledig heb ingedrukt. Meteen had ik weer diezelfde walging als toen en wilde ik er niets mee mee. Ik merk dat in dit soort situaties, de oude situaties mij blijven achtervolgen. Ik dacht dat ik het allemaal wel een plekje had kunnen geven, maar ik kom nu tot de conclusie dat die tijd op dit moment nog niet helemaal gekomen is. De eerste onrustige nacht heb ik ondertussen alweer gehad waarin alles heerlijk voorbij is gekomen.

Heel even een moment heb ik gedacht dat het nu allemaal goed ging op stage en had ik de hoop dat ik de laatste twee weken niet meer voor vervelende situaties zou komen te staan. Helaas, die gedachte bleek te mooi om waar te zijn.... Dat was in dit land naturlijk ook geen reeele gedachte van mij, achteraf bekeken. Maar ik had het zo gehoopt. Gelukkig ben ik deze keer wel beter begeleid en heb ik er in ieder geval niet helemaal alleen voor gestaan. Dat scheelt al een hoop en maakt dat ik beter met deze situatie om kan gaan.

Het klinkt misschien raar en onbegrijpelijk, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit meisje snel komt te overlijden. Zij heeft hier geen kwaliteit van leven en zou een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan. In haar oogjes kon ik duidelijk aflezen dat zij het zo wel goed vond, ze deed haar best niet om te willen overleven en deed geen moeite om uit zichzelf adem te gaan halen. Als een kindje dit zo duidelijk naar de buitenwereld aangeeft, wie zijn wij dan om te kunnen gaan beslissen over haar leven......

Nou lieverds. Ik ga zometeen even de stad in en wat anders doen. Even genieten van het weekend en mijn werk, mijn werk te laten....


Liefs en een dikke kussss van mij