Het was ook te mooi om waar te zijn...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Inge
18 Oktober 2008 | Suriname, Paramaribo
Dag lieverds.
Deze week ging maar langzaam voorbij. Het schoot gewoon niet op. Op stage was het best druk, maar voor mij was er weinig te doen.
Ben deze week nog wel bij mijn huisbaas Marisca wezen eten. Zij had echt surinaams voor ons gekookt wat stuk voor stuk erg lekker was. Wel natuurlijk op z'n Surinaams dus veel te veel!!
Ook het huis van haar was schitterend. Gewoon een villa! met een geweldige tuin. Zo zou ik ook wel in Suriname kunnen wonen....
Die avond erna ben ik samen met Maranda wezen eten bij de Optimist. Heerlijk gegeten en gezellig bijgekletst wat ook wel weer nodig was nadat we elkaar toch alweer anderhalve week niet meer hadden gesproken. Het was een geslaagde avond en heb veel plezier gehad.
Op vrijdag had ik mijn laatste stagedag voor die week. Het was al vanaf het begin af aan erg rustig en er waren geen vrouwen die zouden gaan bevallen. Wel lag de volledige afdeling alleen maar vol met vrouwen met pre eclampsie en eclampsie. Het is een interressant ziektebeeld maar ben er nu wel even klaar mee.
Vrijwel niemand op het werk leek echt zin te hebben om te werken en iedereen hing maar wat op de stoel. het enige wat er nog te doen was, was het opvangen van de kindjes bij twee sectio's die dag. Door de zuster werd aan mij gevraagd of ik dit op mij wilde nemen. Omdat ik mij toch al kapot verveelde vond ik dat een prima idee. Nou achteraf gezien weet ik niet zo goed of ik hier nu zo blij mee ben.
De eerste sectio bleek om een tweeling te gaan. Erg fijn dat niemand dat even aan mij had doorgegeven met als gevolg dat ik natuurlijk maar 1 wieg had en 1 partusset. gelukkig heb ik altijd meer slijmzuigers en navelklemmen bij mij dan nodig omdat het materiaal hier soms nog wel eens weigerd dus was het uiteindelijk nog geen probleem.
Verder verliep het verzorgen van de kindjes zonder problemen alleen het tweede kindje heb ik uiteindelijk toch naar de couveuse afdeling gebracht omdat ze haar temperatuur niet kon behouden, een krappe bloedsuiker had, slecht dronk, wat kreunde en bellen blies.
Helaas kreeg ik het niet voor elkaar dat het eerste meisje mee mocht met haar zusje. dat was wel jammer want over het algemeen plaats ik tweelingen het liefst samen over omdat ze dan lekker bij elkaar kunnen zijn. Toch snap ik ook wel dat de couveuse afdeling het erg druk had en niet nog een kindje extra erbij kon hebben die eigenlijk geen indicatie had om daar te zijn.
Vrij snel nadat ik weer terug was op de afdeling, werd ik gebeld door de OK dat ik kon komen voor de tweede sectio. Eerder die ochtend was ik al naar de kraamafdeling geweest om informatie over deze vrouw en zwangerschap op te halen, maar de info die ik kreeg was zeer mager. Het enige wat ik te weten was gekomen was het feit dat het om een primaire sectio ging met als indicatie een hydrocephalus met stuitligging. Voor degene die dit niet kennen. Een hydrocephalus is een 'waterhoofd' en is een congenitale afwijking. De gradaties hierin verschillen enorm. Bij sommige kindjes kan dit probleem opgelost worden door middel van het plaatsen van een drain die bij overduk opengaat en zo het vocht uit het hoofd afvoert naar andere organen zodat op die manier het vocht af loopt. Dit kan ondertussen in ontwikkelde landen zelfs al intra uterien. Toch hangt behandeling sterk af van de ernst van de afwijking.
Ik wist van tevoren niet hoe ernstig de hyndrocephaal zou zijn dus dat was nog een verrassing.
Toen ik eenmaal op de OK stond en het kindje geboren zou worden schrok ik toch wel van dit kindje. Meteen zag ik al dat dit meisje spina bifida aperta had. (open ruggetje die niet verborgen is dus de neurale buis is zichtbaar op de rug en er zit geen huid meer overheen en lijkt eruit te zien als een wond) Vaak is de hydrocephalus het gevolg van spina bifida omdat de afvoer van vocht dat om de hersenen en ruggenmerg heen stroomt verstoord is. Op die manier ontstaat dan een hydrocephalus.
Daarnaast leek mij de thorax (borstkas) en buik nog al vreemd. De arts had moeite om het hoofdje te ontwikkelen maar toen deze eenmaal geboren was wist ik even niet wat ik zag. Het hoofd was echt ontzettend groot. Toen ik het kindje eenmaal opgevangen had en nakeek, bleek dat zij inderdaad een afwijking had aan haar thorax, dat zij een open ruggetje had, maar dat zij daarnaast ook nog eens geen bekken had. Het meisje ademde niet dus ik ben direct naar boven gerend met het meisje om haar te kunnen beademen. Op de afdeling kreeg ik direct hulp van mijn collega's. Met z'n allen stonden we voor een groot dilemma. De kinderarts was op de hoogte maar had zich niet duidelijk uitgesproken over behandeling. Wij wilde dit meisje eigenlijk niet behandelen omdat gezien de vele congenitale afwijkingen, zij vrijwel geen kwaliteit van leven zou hebben. We hadden geen toestemming om niet te behandelen dus waren we genoodzaakt toch zuurstof gegeven. Het meisje trok enigzins wat bij, maar bleef veel moeilijkheden houden. Uiteindelijk heb ik het kindje op advies van de kinderarts overgeplaatst naar de couveuse afdeling, waar het vervolgens alle kansen kreeg om te overleven. Ik kon er niets aan doen maar dit schoot mij zo in het verkeerde keelgat. Dit meisje liet zo duidelijk zien niet meer te willen. Daarnaast had het zoveel afwijkingen en leek zij van onder verlamd te zijn. Haar kwaliteit van leven en zeker in dit land is gewoon nihil en toch gaan ze haar wel alle kansen geven die naar mijn mening niet terecht zijn. Dit terwijl het kindje waar ik destijds zo hard voor heb gevochten totaal geen kansen heeft gekregen terwijl hij die wel had moeten hebben!
Op zulk soort momenten komt de situatie waar ik destijds in heb gestaan weer helder naar boven en merk ik dat ik er nog steeds veel moeite mee heb en er nog steeds heel verdrietig en boos om wordt.
Wat ik verder verschrikkelijk vond aan de situatie was, dat ik met mijn handen het hoofdje van dit kindje moest ondersteunen omdat het veel te zwaar was. Nu is dit opzich geen probleem, maar de schedelbladen waren natuurlijk veel kleiner dan het hoofd opzich met als gevolg dat er veel gedeeltes in het hoofd waren waar geen schedel, maar alleen vocht zat. Hierdoor kon ik wederom het hele hoofdje indrukken en moest ik ook nog eens oppassen met de schedelbladen omdat deze een stuk brozer waren. Dit was voor mij op dat moment de flash back van die keer met dat doodgeboren kindje waarvan ik de schedel volledig heb ingedrukt. Meteen had ik weer diezelfde walging als toen en wilde ik er niets mee mee. Ik merk dat in dit soort situaties, de oude situaties mij blijven achtervolgen. Ik dacht dat ik het allemaal wel een plekje had kunnen geven, maar ik kom nu tot de conclusie dat die tijd op dit moment nog niet helemaal gekomen is. De eerste onrustige nacht heb ik ondertussen alweer gehad waarin alles heerlijk voorbij is gekomen.
Heel even een moment heb ik gedacht dat het nu allemaal goed ging op stage en had ik de hoop dat ik de laatste twee weken niet meer voor vervelende situaties zou komen te staan. Helaas, die gedachte bleek te mooi om waar te zijn.... Dat was in dit land naturlijk ook geen reeele gedachte van mij, achteraf bekeken. Maar ik had het zo gehoopt. Gelukkig ben ik deze keer wel beter begeleid en heb ik er in ieder geval niet helemaal alleen voor gestaan. Dat scheelt al een hoop en maakt dat ik beter met deze situatie om kan gaan.
Het klinkt misschien raar en onbegrijpelijk, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit meisje snel komt te overlijden. Zij heeft hier geen kwaliteit van leven en zou een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan. In haar oogjes kon ik duidelijk aflezen dat zij het zo wel goed vond, ze deed haar best niet om te willen overleven en deed geen moeite om uit zichzelf adem te gaan halen. Als een kindje dit zo duidelijk naar de buitenwereld aangeeft, wie zijn wij dan om te kunnen gaan beslissen over haar leven......
Nou lieverds. Ik ga zometeen even de stad in en wat anders doen. Even genieten van het weekend en mijn werk, mijn werk te laten....
Liefs en een dikke kussss van mij
Deze week ging maar langzaam voorbij. Het schoot gewoon niet op. Op stage was het best druk, maar voor mij was er weinig te doen.
Ben deze week nog wel bij mijn huisbaas Marisca wezen eten. Zij had echt surinaams voor ons gekookt wat stuk voor stuk erg lekker was. Wel natuurlijk op z'n Surinaams dus veel te veel!!
Ook het huis van haar was schitterend. Gewoon een villa! met een geweldige tuin. Zo zou ik ook wel in Suriname kunnen wonen....
Die avond erna ben ik samen met Maranda wezen eten bij de Optimist. Heerlijk gegeten en gezellig bijgekletst wat ook wel weer nodig was nadat we elkaar toch alweer anderhalve week niet meer hadden gesproken. Het was een geslaagde avond en heb veel plezier gehad.
Op vrijdag had ik mijn laatste stagedag voor die week. Het was al vanaf het begin af aan erg rustig en er waren geen vrouwen die zouden gaan bevallen. Wel lag de volledige afdeling alleen maar vol met vrouwen met pre eclampsie en eclampsie. Het is een interressant ziektebeeld maar ben er nu wel even klaar mee.
Vrijwel niemand op het werk leek echt zin te hebben om te werken en iedereen hing maar wat op de stoel. het enige wat er nog te doen was, was het opvangen van de kindjes bij twee sectio's die dag. Door de zuster werd aan mij gevraagd of ik dit op mij wilde nemen. Omdat ik mij toch al kapot verveelde vond ik dat een prima idee. Nou achteraf gezien weet ik niet zo goed of ik hier nu zo blij mee ben.
De eerste sectio bleek om een tweeling te gaan. Erg fijn dat niemand dat even aan mij had doorgegeven met als gevolg dat ik natuurlijk maar 1 wieg had en 1 partusset. gelukkig heb ik altijd meer slijmzuigers en navelklemmen bij mij dan nodig omdat het materiaal hier soms nog wel eens weigerd dus was het uiteindelijk nog geen probleem.
Verder verliep het verzorgen van de kindjes zonder problemen alleen het tweede kindje heb ik uiteindelijk toch naar de couveuse afdeling gebracht omdat ze haar temperatuur niet kon behouden, een krappe bloedsuiker had, slecht dronk, wat kreunde en bellen blies.
Helaas kreeg ik het niet voor elkaar dat het eerste meisje mee mocht met haar zusje. dat was wel jammer want over het algemeen plaats ik tweelingen het liefst samen over omdat ze dan lekker bij elkaar kunnen zijn. Toch snap ik ook wel dat de couveuse afdeling het erg druk had en niet nog een kindje extra erbij kon hebben die eigenlijk geen indicatie had om daar te zijn.
Vrij snel nadat ik weer terug was op de afdeling, werd ik gebeld door de OK dat ik kon komen voor de tweede sectio. Eerder die ochtend was ik al naar de kraamafdeling geweest om informatie over deze vrouw en zwangerschap op te halen, maar de info die ik kreeg was zeer mager. Het enige wat ik te weten was gekomen was het feit dat het om een primaire sectio ging met als indicatie een hydrocephalus met stuitligging. Voor degene die dit niet kennen. Een hydrocephalus is een 'waterhoofd' en is een congenitale afwijking. De gradaties hierin verschillen enorm. Bij sommige kindjes kan dit probleem opgelost worden door middel van het plaatsen van een drain die bij overduk opengaat en zo het vocht uit het hoofd afvoert naar andere organen zodat op die manier het vocht af loopt. Dit kan ondertussen in ontwikkelde landen zelfs al intra uterien. Toch hangt behandeling sterk af van de ernst van de afwijking.
Ik wist van tevoren niet hoe ernstig de hyndrocephaal zou zijn dus dat was nog een verrassing.
Toen ik eenmaal op de OK stond en het kindje geboren zou worden schrok ik toch wel van dit kindje. Meteen zag ik al dat dit meisje spina bifida aperta had. (open ruggetje die niet verborgen is dus de neurale buis is zichtbaar op de rug en er zit geen huid meer overheen en lijkt eruit te zien als een wond) Vaak is de hydrocephalus het gevolg van spina bifida omdat de afvoer van vocht dat om de hersenen en ruggenmerg heen stroomt verstoord is. Op die manier ontstaat dan een hydrocephalus.
Daarnaast leek mij de thorax (borstkas) en buik nog al vreemd. De arts had moeite om het hoofdje te ontwikkelen maar toen deze eenmaal geboren was wist ik even niet wat ik zag. Het hoofd was echt ontzettend groot. Toen ik het kindje eenmaal opgevangen had en nakeek, bleek dat zij inderdaad een afwijking had aan haar thorax, dat zij een open ruggetje had, maar dat zij daarnaast ook nog eens geen bekken had. Het meisje ademde niet dus ik ben direct naar boven gerend met het meisje om haar te kunnen beademen. Op de afdeling kreeg ik direct hulp van mijn collega's. Met z'n allen stonden we voor een groot dilemma. De kinderarts was op de hoogte maar had zich niet duidelijk uitgesproken over behandeling. Wij wilde dit meisje eigenlijk niet behandelen omdat gezien de vele congenitale afwijkingen, zij vrijwel geen kwaliteit van leven zou hebben. We hadden geen toestemming om niet te behandelen dus waren we genoodzaakt toch zuurstof gegeven. Het meisje trok enigzins wat bij, maar bleef veel moeilijkheden houden. Uiteindelijk heb ik het kindje op advies van de kinderarts overgeplaatst naar de couveuse afdeling, waar het vervolgens alle kansen kreeg om te overleven. Ik kon er niets aan doen maar dit schoot mij zo in het verkeerde keelgat. Dit meisje liet zo duidelijk zien niet meer te willen. Daarnaast had het zoveel afwijkingen en leek zij van onder verlamd te zijn. Haar kwaliteit van leven en zeker in dit land is gewoon nihil en toch gaan ze haar wel alle kansen geven die naar mijn mening niet terecht zijn. Dit terwijl het kindje waar ik destijds zo hard voor heb gevochten totaal geen kansen heeft gekregen terwijl hij die wel had moeten hebben!
Op zulk soort momenten komt de situatie waar ik destijds in heb gestaan weer helder naar boven en merk ik dat ik er nog steeds veel moeite mee heb en er nog steeds heel verdrietig en boos om wordt.
Wat ik verder verschrikkelijk vond aan de situatie was, dat ik met mijn handen het hoofdje van dit kindje moest ondersteunen omdat het veel te zwaar was. Nu is dit opzich geen probleem, maar de schedelbladen waren natuurlijk veel kleiner dan het hoofd opzich met als gevolg dat er veel gedeeltes in het hoofd waren waar geen schedel, maar alleen vocht zat. Hierdoor kon ik wederom het hele hoofdje indrukken en moest ik ook nog eens oppassen met de schedelbladen omdat deze een stuk brozer waren. Dit was voor mij op dat moment de flash back van die keer met dat doodgeboren kindje waarvan ik de schedel volledig heb ingedrukt. Meteen had ik weer diezelfde walging als toen en wilde ik er niets mee mee. Ik merk dat in dit soort situaties, de oude situaties mij blijven achtervolgen. Ik dacht dat ik het allemaal wel een plekje had kunnen geven, maar ik kom nu tot de conclusie dat die tijd op dit moment nog niet helemaal gekomen is. De eerste onrustige nacht heb ik ondertussen alweer gehad waarin alles heerlijk voorbij is gekomen.
Heel even een moment heb ik gedacht dat het nu allemaal goed ging op stage en had ik de hoop dat ik de laatste twee weken niet meer voor vervelende situaties zou komen te staan. Helaas, die gedachte bleek te mooi om waar te zijn.... Dat was in dit land naturlijk ook geen reeele gedachte van mij, achteraf bekeken. Maar ik had het zo gehoopt. Gelukkig ben ik deze keer wel beter begeleid en heb ik er in ieder geval niet helemaal alleen voor gestaan. Dat scheelt al een hoop en maakt dat ik beter met deze situatie om kan gaan.
Het klinkt misschien raar en onbegrijpelijk, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit meisje snel komt te overlijden. Zij heeft hier geen kwaliteit van leven en zou een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan. In haar oogjes kon ik duidelijk aflezen dat zij het zo wel goed vond, ze deed haar best niet om te willen overleven en deed geen moeite om uit zichzelf adem te gaan halen. Als een kindje dit zo duidelijk naar de buitenwereld aangeeft, wie zijn wij dan om te kunnen gaan beslissen over haar leven......
Nou lieverds. Ik ga zometeen even de stad in en wat anders doen. Even genieten van het weekend en mijn werk, mijn werk te laten....
Liefs en een dikke kussss van mij
-
18 Oktober 2008 - 16:43
Henny:
Wat een naar verhaal. Deze nare ervaringen zullen nooit wennen. De tijd is ook nog te kort om te kunnen helikopteren en deze nare ervaringen buiten je zelf te laten. Het gaat hier over leven en dood en iedere mens met een beetje gevoel zal hier altijd weer van onder de indruk raken. De tijd zal leren of je het iedere keer weer een plekje kan geven. Wees trots op je zelf dat je geen mens bent zonder gevoel, maar hou je zelf staande om straks je beroep uit te kunnen voeren. Groetjes van Jan en mij -
18 Oktober 2008 - 18:20
Janet:
uhhh inge ik weet ff niet wat ik moet zeggen...het gaat idd om leven en dood en om dan te reageren met hihi haha is bij deze niet gepast,maar zonder dat weet ik niets te zeggen...
ja dat ik hoop dat je het een beetje van je af kunt zetten en idd een beetje geniet van het weekend....succes ermee,en idd nog maar twee weken...groetjes janet -
18 Oktober 2008 - 21:06
Vaders:
dag lieve schat,
Wederom een vraagstuk over leven en dood. Het lijkt je wel te achtervolgen, maar eigenlijk is dat niet zo. Het zijn vraagstukken waar jij je nu bewust van wordt. Deze vraagstukken spelen zich af in een werelddeel waar jij niet opgegroeid bent, en waar jij nu ervaring aan het opdoen bent. Jou ervaringen, jou scholing, jou omgeving eigenlijk je hele socialisatie moeten ingepast worden in een andere omgeving waar men anders omgaat met deze vraagstukken. Niet omdat men geen respect heeft voor aardse zaken zoals leven en dood, maar men gaat er anders mee om. Je moet handelen zoals de omstandigheden dit toelaten. Dat botst behoorlijk zo nu en dan. Ook in ons kikkerlandje ben je geconfronteerd met vraagstukken uit het leven. Ook hier spelen dit soort zaken, alleen ben je er nog niet tegen aangelopen zoals dat nu is gegaan. Het is fijn om te lezen dat je collega's je nu wel opgevangen hebben, maar ik kan helaas het gevoel dat je er aan overgehouden hebt niet bij je wegnemen. Ook kan ik je niet een ongestoorde nachtrust geven. Wel kan ik er voor je zijn, samen met alle anderen die je volgen op dit weblog. Ik hoop dat je dit weekend je gedachten kunt verzetten en dat je een begin kunt maken om afstand te nemen van je stage. Je moet volgende week nog een viertal dagen, dus geniet daar van. Bouw het rustig af, neem daar de tijd voor en maak je op voor twee weekjes vakantie. Dat heb je verdiend kanjer.
Kusjes -
18 Oktober 2008 - 23:13
Mama:
hoi lieve schat, ook ik heb gedacht dat je de laatste stage dagen rustig kon gaan afsluiten en jij ondertussen wel alles hebt meegemaakt wat je mee kon maken. Nee dus!!
Het verbaast mij niet dat de ervaringen van de vorige keren opnieuw te boven komen op momenten zoals deze en de vragen die het oproept. Ik begrijp heel goed je boosheid en je verdriet, waarom zij wel en waarom niet dat kindje waar ik zo hard voor heb gevochten en waar ik van overtuigd was dat het een kans had. Soms zijn de dingen onbegrijpelijk en blijven antwoorden achterwege. In een zeer korte tijd ben je verschrikkelijk vaak tegen de schaduw kant van je beroep aan gelopen. Je hebt het meegemaakt,gevoeld, het staat op je netvlies. Steeds weer opnieuw heb je jezelf herpakt en bent verder gegaan, maar de herinnering met het daarbij behorende gevoel zit nog wel ergens diep van binnen en op momenten dat je opnieuw onverwachts tegen soortgelijke ervaringen aanloopt en eigenlijk kwetsbaar bent, komt dat ook weer boven. Zeer zeker als je met vorige situaties niet helemaal vrede kon hebben.
Afstand nemen zal nog niet goed lukken omdat je er nog midden inzit, en daar is tijd voor nodig en je ervaringen delen, wij zijn er voor jou.
Eenmaal vakantie en weer thuis geeft de geest weer ruimte.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de laatste vier stage dagen geen nare dingen meer opleveren en jij het prettig af kunt sluiten. Ik ben van mening dat jou rugzak boordevol zit en jij eerst de tijd moet krijgen om hem uit te pakken. En Inge als het aan mij lag zat je stage erop hoor, schrijft een moeder die vindt dat het voor deze periode wel genoeg is geweest. Inge, voordat het allemaal zover is pak nog een keer
je mooie gedicht van Ithaka !!
Hele dikke kus en een denkbeeldige arm om je schouder. -
19 Oktober 2008 - 14:45
ZUS:
Hey lieverd,
Wat een narigheid allemaal weer, gelukkig ben je 'stevig' genoeg om alles 'toe te laten' en daarna een plekje te geven. Natuurlijk komen dit soort gebeurtenissen in alle hevigheid weer om hoog als je weer in dit soort situaties komt. Heel normaal. Ook vele tijd later zal dit zo nu en dan nog weer op je netvlies verschijnen, alleen de emoties zijn dan minder heftig.
Nou ik hoop dat je een beetje een goed weekend hebt gehad en wat leuke dingen hebt ondernomen.
Dikke kus van mij. -
19 Oktober 2008 - 18:39
Suzanne:
hey meid!
Wat een narigheid en wat een droevig verhaal. Ik vind het trouwens helemaal niet raar en onbegrijpelijk van jou om te denken dat het het beste is voor dit kleine wezentje om te overlijden. Ze komt ter wereld,maar wil en kan eigenlijk niet meer. Ik heb toevallig eergisteren een programma op tv gezien waarin een soortgelijke situatie was en ik me gewoon boos maakte waarom de ouders en de doktoren het kindje niet lieten gaan. Het kindje had zoveel complicaties en de drain in het hoofdje was verstopt..nou ja ik ga het hele verhaal niet vertellen want je begrijpt wel waar dit heengaat. Als het allemaal niet meer gaat,dan is het ook het beste voor het kindje om het niet langer in deze situatie te houden. Wat klote dat je dit nou weer moet meemaken in het laatste stadium van je stage,maar net als dianne zegt..: Je bent STERK genoeg om hier ook weer doorheen te komen en straks kun je lekker genieten van je vakantie , dan kun je alles even laten varen en alles zo rustig aan een plekje geven. Het gaat helemaal goed komen meid!!
Hoop dat je ondanks alles toch een fijn weekend hebt gehad. kus suus -
20 Oktober 2008 - 10:25
Ellen:
He buurmeisje!
Dat is inderdaad geen leuke ervaring. Wel heel dubbel hoor want je gunt alle kindjes natuurlijk een gezond leven, maar als dat meiske er eigenlijk helemaal geen zin in heeft moet dat ook gerespecteerd kunnen worden! Voor jou ook heel raar gezien je vorige nare ervaring, dat dat dan wel moet kunnen en dat je dat maar moet slikken en dat ze dan wel in een keer voor dit meisje gaan vechten...rare zaak vind ik. Kan me heel goed indenken dat je het hier erg moeilijk mee hebt..moet ook even slikken als ik dit zo lees...Maar wat je ouders ook schrijven, het is weer een ervaring waar je van leert, iets dat je vormt tot de geweldige verloskundige die je gaat worden. Het is vast moeilijk voor te stellen, maar ook hier leer je van. Je vormt je eigen handelen en denkwijze hierdoor, en dat hoort er ook bij. Helaas ook zulke ervaringen! Weet in elk geval zeker dat dit meisje (ondanks dat het etegen jouw gevoel in gaat om zo te moeten handelen) toch liefde van jou heeft gevoeld, ondanks alles. Je bent een geweldige meid dat je zo meeleefd met alle kleintjes en ze zo verzorgd en voor ze vecht, of juist niet! Jij komt straks terug als top verloskundige! Echt super hoe je alles zo doet daar ondanks dat je inderdaad in zon 'vreemd' en onbekend land bent. Nog een paar dagen, hoop dat je die laatste stagedagen super kan afsluiten en dat ze je gaan missen daar! Geniet daarna heerlijk van je heel erg welverdiende vakantie, lekker luieren en asociaal bruin worden! heb je zeker verdiend!!!
Dikke kus van mij. -
20 Oktober 2008 - 23:01
ZUS:
Hey lieverd,
Het is hier nu 1 uur 'snachts, heb late dienst gehad en kon nog niet slapen dus nog maar effe de computer aan en op je blog lezen. Ik heb vandaag weer een kaartje voor je op de post gedaan. Nog even en dat kan niet meer. Lieverd ik hoop dat je laatste stagedagen deze week nice and easy verlopen, of is dat de goden verzoeken?! Dikke kus en heel veel liefs van mij, luv ya skattie.. -
22 Oktober 2008 - 14:04
Vaders:
HET AFTELLEN IS BEGONNEN
dag lieve schat, volgens mijn berekeningen moet je nog 1 dag stage lopen en dan zit het v.w.b. je stage erop. Daarna nog een tweetal weken genieten van een welverdiende vakantie en als dat voorbij is.................. Naar Nederland!!!!!!!!
(nog 20 streepjes en dan staan we op Schiphol)
Kusjes en geniet van die laatste stagedag -
23 Oktober 2008 - 22:39
ZUS:
Hey lieve schat,
Allereerst van harte gefeliciteerd met de verjaardag van mama! Het is hier nu 5 over half 1 's nachts, dus mama is nu officieel jarig. Jammer dat je er niet bij bent, maar je bent er al heel snel weer! Vond het echt fijn je vandaag weer effe 'live' gesproken te hebben! Was al weer een tijdje geleden. Jij bent nu nog aan het werk, je laatste avondje alweer. Hopelijk een leuke avond met een mooi gezond baby-tje. Of natuurlijk die 5-ling die ik je wenste..haha maar dat zal wel niet. Heb net effe een cd-tje gebrand, zal jij ook erg leuk vinden, vooral oude '90's hits.. Lekker meegalmen met een ouderwetse meiden-avond haha. Nou gaat heel gauw weer gebeuren. Heb trouwens nog een hele leuke dvd gekocht, Ellen weet wel welke, maar zeg ik jou nog niet, ga je heeeeeel leuk vinden!! :-) Echt iets voor een van die meidenavonden...haha Ik ga zo maar es naar bed, morgen vroeg op, effe ontbijten bij paps en mams, daarna naar kronenburg boodschappen doen, kado voor mama uitzoeken namens ons allemaal en dan oma ophalen. Hey skattie alvast welterusten voor straks en misschien tot skypes morgenavond, voor jou middag..
LUV YA XxXxX Dianne -
24 Oktober 2008 - 07:39
Janet:
nou inge gelukkig weet ik ook welke dvd of cd wathever;-)het is echt werkelijk vreselijk................................................................................................................................................................................................................leuk grijnz.;-)hey goede dag verders hier is het vandaag lekker nat en dat op je mama's verjaardag....van harte trouwens allemaal familie schreurs,maak er een goede dag van met wat lekkers.;-)byeee en tot zinasssss. -
24 Oktober 2008 - 10:03
Ellen:
Hey meis,
Is idd een leuke DVD, oh wat zullen we bleren als je terug bent, hahaha, Wordt gezellig!!Ik heb zelf ook nog een leuke karaoke dvd, neem ik die gelijk een keer mee, die is ook zo fout!hihi. Nog 19 dagen he Jan, nu kunnen we idd gaan aftellen!!Ben je nu al lekker aan het genieten van je vakantie??Als ik zo met Janneman meetel dan heb zit jij nu te genieten van een zeeeer verdiende vakantie!Heb je een leuk afscheid op de afd gehad?Spreek je nu echt gauw weer! Kus van mij.
-
24 Oktober 2008 - 13:28
Janet:
als je iemands oren kunt breken ben ik van de party,grijnzzz...ik ga mee bleren natuurlijk,kom je naast me zitten inge???hahahahaha -
24 Oktober 2008 - 15:45
Vaders:
Ik zit er over te denken om ook kaartjes te kopen voor dat mega meiden festival wat binenkort gaat plaatsvinden. Ik wil dat wel eens meemaken, allemaal van die galmende, hysterische dames die totaal uit de maat schreeuwen. Geweldig lijkt me dat. Maar ja, er zal wel weer een bordje hangen met: verboden voor mannen.
Maar goed, ik wens alle dames een hele gezellige avond toe, en ik hoop dat deze keer de "jongens in het blauw" niet op hoeven te draven. -
24 Oktober 2008 - 18:19
Janet...:
hahahahahaha nee joh hunor juist doe gezellig mee,pruikje op nagellak op make-upje en dan kom je gewoon ietsje later,dan zien we het verschil misschien niet meer,en doe je gezellig mee hahahahaha.... -
26 Oktober 2008 - 11:17
Mama:
Hè skattie, ik heb van jou al begrepen dat je jou stage hebt kunnen af sluiten met nog een mooie gezonde baby op de wereld te zetten. Fijn!!
Nu begint het te kriebelen en ben in gedachten steeds bezig met jou terugkomst, de tijd kan me niet snel genoeg gaan. Koester nog maar even de warmte en het fijne buitenleven!! Hier is je bed al weer opgemaakt met een dubbel dekbed en een warme pyama ligt klaar. Ach en als het moet is een kruik ook zo gevuld ha ha.
Nou lievie ik spreek je weer op skype, dikke kus. doeiiiiiiii. -
28 Oktober 2008 - 10:58
Janet:
heyyyyy inge nog effe en dan kom je de kou weer in...gezellieeeee....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
