En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet.....

Dag Nederlanders!

En genieten jullie alweer van herfstachtige aangename weertje bij jullie?????
Is vast een fijn gevoel om eindelijk de winterjas weer uit de kast te kunnen halen en in gebruik te nemen....
Tja wat dat betreft hoef ik absoluut niet naar huis toe hoor. Ik heb het hier prima naar mijn zin met het temperatuurtje van hier. Oke ik geef toe dat ik ook wel eens klaag dat het wel heel warm is, maar vergeleken bij jullie houd ik maar fijn mijn mond dicht en besluit ik om nog maar even van het lekkere weer hier te gaan genieten.

Ondertussen begint het einde van mijn verblijf in Suriname in zicht te komen. Juist omdat het einde in zicht komt, ben ik opeens ook veel meer bezig met thuis. Ik heb absoluut geen heimwee, maar vind het ook wel weer mooi geweest en van mij part mocht het vliegtuig over een weekje alwel klaar staan voor vertrek.
Toch begint ook het dubbele gevoel langzaam aan naar boven te komen. Over het algemeen heb ik het hier prima naar mijn zin en er valt veel te beleven in Suri. Er zijn nog veel tripjes waar ik heen wil en ondertussen moet ik al een strakke planning gaan hanteren om alles te kunnen zien wat ik nog op mijn to do lijst heb staan. Wat dat betreft kom ik waarschijnlijk nog tijd te kort! Daarnaast is het de afgelopen maanden toch mijn 'thuis' geweest en voelt dit nu ook echt zo. Het is dan best vreemd om afscheid van hier te moeten gaan nemen, terwijl het hier allemaal net heel vertrouwd is.

Misschien denken sommige van jullie wel van jee waar heeft ze het over want ze komt pas 12 november weer terug, maar de dagen vliegen hier voorbij. Ik hoef nog maar een ruime twee weken naar stage toe en vanaf dan gaat het allemaal in een razend tempo. Ik ontkom er op stage ook niet aan want ben nu al genoodzaakt afscheid van collega's aan het nemen omdat deze vanaf nu vakantie hebben, of vrij zijn op de dagen dat ik moet werken of omgekeerd.
Ja mensen nog 36 dagen en dan stap ik in het vliegtuig richting jullie kikkerlandje.

Maar goed tot zover het naar huis gaan verhaal. Nu maar even iets over wat ik de afgelopen week heb gedaan.
In principe niet echt een bijzondere week gehad. Maandag en dinsdag vroege dienst gehad, maar weinig kunnen doen omdat er met mij nog vijf andere coassistenten waren die ook hun verloskundige handelingen moesten halen.
Woensdag was ik onverwacht vrij van stage omdat men hier het suikerfeest vierde en alle studenten vrij kregen. Opzich wel heel fijn want had toch al geen zin in stage.
Die avond samen met Maranda en Cynthia naar Zus en Zo geweest om een hapje te eten en gezellig bij te kletsen. Daarna zouden we naar het onafhankelijkheidsplein gaan omdat daar het feest nog zou worden gevierd. Helaas bleek dit toch niet helemaal te kloppen dus uiteindelijk maar bij het restaurant blijven hangen.

Donderdag had ik weer vroege dienst. Deze dag werkte ik met 1 van mijn favoriete zusters waar ik altijd een heleboel zelfstandig van mag doen. Zeker nu die coassistenten er waren had ik hier wel geluk mee, want dat zou voor mij betekenen dat ik niet alles af hoefde te staan.
Die dag heb ik het geluk gehad om wederom een stuitbevalling te mogen doen. Het ging helemaal soepel en had vrijwel geen hulp nodig. Nu heb ik al drie stuibevallingen op mijn naam staan, waar ik natuurlijk heel erg blij mee ben.
Die dag heb ik ook samen met haar een episiotomie mogen hechten.(oftewel een knip) Dit verliep echt super goed en bij elke hechtsteek die ik goed zette werd de zuster helemaal enthousiast, deed zij een vreugde dansje en moedigde mij aan. Op deze manier is leren wel heel erg leuk!

Vrijdag en zaterdag had ik late dienst en ben op zaterdag na mijn dienst nog met Cynthia en Maranda naar de waterkant geweest. Dit is een plek aan de Suriname rivier waar alle Surinamers bij elkaar komen om wat te eten en te drinken. Echt heel relaxt gezeten. Daarna nog even doorgeweest naar de Zanzibar om vervolgens om half vier in de nacht, blauw van de punica zullen we maar zeggen mijn mandje in te rollen....

Op zondag naar Vos geweest om te zwemmen. Ik ben niet al te lang gebleven want had enigzins een kater en wilde nog even slapen voordat ik de nachtdienst in zou gaan.
De nachtdienst was niet echt spannend, maar de tijd ging gelukkig wel snel. Wat wel heel leuk was, was dat ik een placenta moest nakijken en tot de conclusie kwam dat er op de placenta een aparte vlieszak met vocht aangehecht zat waar nog iets in leek te drijven. Ik had de zuster erbij gehaald om met mij mee te kijken en mijn bevindingen met haar door te bespreken. Het bleek precies te zijn wat ik al had gedacht. Toen ik de vlieszak kapot maakte bleek er een niet verder ontwikkelde foetus in te zitten. Nou moeten jullie niet denken dat dit lijkt op een kindje want daarvoor was het nog veel te jong. Waarschijnlijk is bij de vorming van de placenta (dat is op zo'n twaalf weken zwangerschap) het kindje niet verder gaan groeien. Het zag eruit als een grijs/bruin bolletje met boven en onder een ronde en rode bolling. Als het wel verder otnwikkelt was, dan had deze mw. een twee eiige tweeling gehad! Het was echt super gaaf om te zien en dit is eigenlijk heel bijzonder. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij mij, maar een andere leerling wel dus ik ga haar vragen of ik die foto van haar kan krijgen. Wanneer dit lukt zet ik hem alsnog op mijn blog.

Nadat ik uit mijn dienst kwam ben ik heerlijk gaan slapen. Heb later op de middag nog even gezellig met mijn moeder gekletst over de telefoon en verder eigenlijk vrij weinig uitgevoerd.
Morgen ben ik ook nog een dagje vrij, maar weet nog niet goed wat ik ga doen. Hoogst waarschijnlijk zal mijn slechte geweten wel aan mij gaan knagen wat betreft het achter lopen van mijn reflectieverslagen dus ik gok dat het een dagje achter de computer gaat worden.....

Nou lieverds, ondertussen ben ik wel een keer uitgekletst dus ga maar weer eens stoppen.
Ik denk dat ik maar eens een boek ga pakken en mij heerlijk in mijn hangmat installeer, ben tenslotte toch morgen vrij dus hoef niet op de tijd te letten!

Mensen werkse van de week!

liefs en een kus van mij

Oja wat betreft die foto's even wat uitleg. Dokter Sophie Redmond was de eerste vrouwelijke arts die zeer belangrijk in Suriname was. Er is een straat naar haar vernoemd, die ik elke dag moet over fietsen om naar het AZP te kunnen komen dus vandaar dat die op de foto's staat.